વિચારધારા…
કયારેક બર્ફિલા બરફની જેમ બરડ… કયારેક વહેતી નદીના વહેણની જેમ તરલ…
કયારેક આકાશી અગનગોળા જેવી જલદ… કયારેક ઘટાદાર વૃક્ષ ઘટા જેવી શીતળ…
કયારેક વિનાશકારી વંટોળ જેવી વિનાશક… કયારેક શાંતિ સ્થાપક જેવી સરળ…

વૈચારિક ક્રાંતિએ વૈશ્વિક વહેણ બદલ્યા છે, માનવ ઈતિહાસના મહેલ કયારેક મઢયા તો કયારેક મરડયા છે.
“ChristianTouch” વિચાર- વિમર્શનું વિસ્તૃત વહેણ બની વહેતું રહેવા ઝંખે છે જેમાં વર્તમાન ખ્રિસ્તી વિચારકો પ્રગતિશીલ વિચારધારાઓના વજૂદ, વ્યવહાર અને વિશ્લેષણને વહાવે, વેગ આપે અને વિચારક ખ્રિસ્તી વાચકો તેને વધાવતાં વૈચારિક વમળોમાં વિસ્તારે.

શરૂઆત નાની છે ખરી, પરંતુ નિર્જીવ નથી. મંજિલ અહીં દૂર કે દુર્ગમ નથી કારણ ઈરાદા છે મક્કમ પરંતુ નક્કર ધ્યેયને નાથવાની ગાંડીતૂર ઘેલછા નથી. છે તો માત્ર ધરા પરની આ માનવીય મુસાફરીને ખ્રિસ્તના દૃષ્ટિકોણથી માણતાં – માણતાં જીવી જવાની.

આપશ્રી, વાચકો આપના વૈચારિક પ્રદાન દ્વારા અમને હંમેશ વિચારતા રાખશો તે આશા સહ…“ChristianTouch”

૧. કોપ કોનો છે? એ તો અનાંતકાગળક દેવનો કોપ છે. જો એ કોઈ મનુષ્યનો કોપ હોત કે કોઈ મોટા શક્તતશાળી પૃર્થવી પરના રાજાનો કોપ હોત, તો તમે કદાચ એની અવગણના કરી શકત. પૃર્થવી પરના શક્તતશાળી રાજાઓ કે જેમના હાથમાાં એમની પ્રજાઓના જીવન કે મરણ બધા પર સત્તા રહેલી છે તેનુાં ભય લોકોને લાગે છે. “રાજાનો ધાક નસિંહની ગર્જના જેવો છે; તેને કોપાવનાર પોતાના જ જીવની નવરુધ્ધ અપરાધ કરે છે.” (નીતીવચન ૨૦:૨) પૃર્થવી પરના રાજાઓ કે જેમની સામે પડવાથી, નવચારી ન શકાય એવી નશક્ષા કે કોપનો સામનો કરવો પડે છે ત્યારે આ તો આકાશ અને પૃર્થવીના ગૌરવી રાજાના કોપની વાત છે જેની સમક્ષ એ પૃર્થવી પરના રાજાઓનો કોપ કોઈ નવસાતમાાં નથી, તેઓ બધા દેવની હજૂરમાાં તીડ સરખા છે. તેમનો પ્રેમ કે કોપ એ દૈવી પ્રેમ કે કોપની સામે શૂકય માત્ર જ છે. “મારા નમત્રો, હુાં તમને કહુાં છાં કે, જેઓ શરીરને મારી નાખે, અને તે પછી બીજુાં કાંઈ કરી ના શકે, તેઓથી બીહો મા, પણ તમારે કોનાથી બીવુાં તે નવષે હુાં તમને ચેતવણી આપીશ; મારી નાખ્યા પછી નરકમાાં નાખી દેવાનો જેને અનધકાર છે તેનાથી બીહો; હા, હુાં તમને કહુાં છાં કે, તેનાથી બીહો. ” (લુક ૧૨:૪,૫)
૨. કોપનુાં પાત્ર કોણ છે? એના ભયાંકર કોપનુાં પાત્ર તો બીજુાં કોઈ નહહ પણ તમે જ છો. આપણે ઘણીવાર દેવના કોપ નવષે વાાંચીએ છીએ; જેમ કે યશાયાહ ૫૯:૧૮ “જેવાાં તેઓનાાં કામ તેવાાં જ ફળ તે તેઓને આપશે;….”, યશાયાહ ૬૬:૧૫ “કેમ કે જુઓ, યહોવા અક્નનદ્વારા આવશે, ને એના રથો વાંટોળીયા જેવા થશે; તે કોપથી પોતાના રોષને, તથા અક્નનના ભડકાથી પોતાની ધમકીને પ્રગટ કરવા સારુ આવશે.” એ જ પ્રમાણે પ્રકટીકરણ ૧૯:૧૫ માાં આપને વાાંચીએ છીએ “…અને સવયશક્તતમાન દેવના સખત કોપનો દ્રાક્ષાકુાંડ તે ખૂાંદે છે.” દેવનો કોપ! કોપાયમાન યહોવા! અરે રે..એ કેટલુાં ભયાનક અને ગબહામણુાં છે! આ સાંબોધનો નો ઉડો અથય અથવા એની વાસ્તનવકતા કોણ સમજી શકે! “સવયસામથી દેવના કોપની ભયાનકતા”!. જેમ માણસો રોષે ભરાય અને એમના ક્રોધનો દેખાવ જોઈ શકાય પણ આ તો દેવના મહાન કોપનો દેખાવ…ઓ, એનુાં પહરણામ કેવુાં ભયાંકર હશે! કીડારૂપ સજીવોના કેવા હાલ થશે! કોનો હાથ એની સામે બળવાન થઇ શકશે? કયુાં હદયય એને સહન કરી શકશે? જેઓની પર આ કોપ રેડી દેવામાાં આવશે એ સજીવોની કેવી ભયાનક, નનસહાય, વણયન ન કરી શકાય એવી ઊંડી વેદના થશે!
તમે બધા જે અહી હાજર છો, અને હજી તમારુાં બદલાણ થયા વગરની સ્થનતમાાં છો, જયારે દેવની નજરમાાં તમારા પાપનો ઘડો ભરાઈ જશે ત્યારે દેવ એનો કોપ કોઈપણ દયા રાખ્યા વગર રેડી દેશે, તમારી ગજા બહારની વેદના અને બળતરા, તમારી નનસહાય પહરક્સ્થનત તરફ દેવ કોઈ લક્ષ નહહ આપે. એના મહાન કોપના સપાટામાાંથી દેવ જરાપણ અને કશુયે પાછાં નહહ રાખે, પછી કોઈ કૃપા કે દયા દશાયવવામાાં નહહ આવે. એકવાર તમને ફેકી દીધા પછી એ ફરી કદી તમારી સામુાં જોશે નહહ. “માટે હુાં પણ કોપાયમાન થઈને [નશક્ષા] કરીશ; મારી આંખ દરગુજર કરશે નહહ, તેમ હુાં દયા પણ રાખીશ નહહ; અને તેઓ મોટે સાદે મારા કાનમાાં બુમ પાડશે, તોપણ હુાં તેમનુાં સાાંભળીશ નહહ.” (હઝકીએલ ૮:૧૮)
જુઓ, હજી દેવ તમારી ઉપર દયા કરવાને રાજી છે; આજે જ કૃપાનો હદવસ અને હાલ જ માકયકાળ છે; આજે જ તમે તેને પોકારો અને એ દયા કરશે પણ નક્કી જાણો કે એકવાર દયાનો સમય તમે ચુકી જશો પછી તમારી હદયય ઓગાળી નાખે એવી ચીસો કે આક્રાંદ બધુાં જ એના કોપની આગળ નકામુાં જશે. દેવની પાસે બીજો કોઈ નવકલ્પ બાકી રહેશે નહહ, તમે ફતત કોપને સારુાં તૈયાર પાત્ર સમાન બની જશો, એવા પાત્રનો બીજો કોઈ ઉપયોગ થઇ શકે નહહ, તેને માટે ફતત એક જ અંત હશે. પછી તમે ગમે તેટલુાં કલ્પાાંત કરશો પણ દેવ તમારુાં જરાયે નહહ સાાંભળે. “પરાંતુ તમે મારી સવય નશખામણને તુચ્છ ગણી છે, અને મારા ઠપકાને ગબલકુલ ગણકારતા નથી; માટે હુાં પણ તમારી નવપનત્તને વખતે હાસ્ય કરીશ; જયારે તમારા પર ભય આવશે, ત્યારે હુાં તમારી મશ્કરી કરીશ;” (નીતીવચન ૧:૨૫,૨૬).
આ શબ્દો કેવા ભયાનક છે! યશાયાહ ૬૩:૩, જે મહાન દેવના શબ્દો છે, “…વળી મેં મારા રોષમાાં તેઓને ખૂાંદ્યા, ને મારા કોપથી તેઓને છાંદી નાખ્યા; તેઓનુાં લોહી મારાાં વસ્ત્રો પર છાંટાયુાં, ને મારા તમામ પોશાક પર મેં ડાઘ પાડયા છે.” આનાથી નવશેષ કયા શબ્દોમાાં દેવના મહાન કોપુન વણયન કરી શકાય! ભયાંકર કોપ, ઘૃણા અને નવકરાળ રોષ! એકવાર એ કોપનો નશકાર બની ચુક્યા પછી તેની દયા માટેના પોકારોનો કશો જ અથય નથી, ઉલટુાં તે તમને એના પગ તળે છાંદી નાખશે, તમારા લોહીના છાાંટા એના વસ્ત્રો ઉપર પડશે, તે ફતત તમને નધકક્કારશે એટલુજ નહહ પણ તમને એના પગ તળે કચડી નાખશે, એ નસવાય બીજુાં કોઈ સ્થાન તમારે માટે રહેશે નહહ.
૩. કેવો નવનાશક કોપ? કેવા મહાન નવનાશની સામે તમે ઊભા છો કે જે દેવ પ્રગટ કરવાનો જ છે. દેવના મનમાાં એ હતુાં કે એના પ્રેમની નવશાળતા અને એના કોપની નવશાળતા એ દૂતોને અને મનુષ્યોને દેખાડે. ઘણી વાર પૃર્થવી પરના રાજાઓ એમની સામે થનારની પર એમના કોપ પ્રદનશત કરે છે, નબુખાદનેસ્સાર, એક શક્તતશાળી અને ક્રોનધત ખાલ્દીઓનો રાજા, શાદ્રખ, મેશાખ અને અબેદનેગો પર એનો કોપ જયારે સળગી ઉઠયો ત્યારે એને ભઠ્ઠીને સાત ગણી વધુ તપાવવાની તેણે આજ્ઞા કરી, અને એ તેના ક્રોધની ચરમસીમા હતી. પણ અહી તો રાજાઓના રાજાના કોપ ની વાત આપણે કરી રહ્યા છીએ કે જે એના શત્રુઓની ઉપર એના પુરા સામર્થયયથી એનો કોપ રેડી દેશે. “અને જો દેવે પોતાનો કોપ દેખાડવાની તથા પોતાનુાં સામર્થયય જણાવવાની ઈચ્છા રાખીને નાશને જોગ થયેલાાં કોપનાાં પાત્રોનુાં ઘણી સહનશીલતાથી ઘણુાં સહન કયુું.” (રોમનોને પત્ર ૯:૨૨). દેવનો માકયામાાં ન આવે એવો મહાન કોપ પ્રગટ કરવામાાં આવે એ એની યોજના અને દેવનો ઈરાદો છે. એ નક્કી પાર પાડવામાાં આવશે કે જયારે દેવ પાપીઓની સામે એના રોષમાાં ઉઠશે અને બધા પાપીઓ અને એનો નકાર કરનારાઓ અનાંતકાળ સુધી એ કોપમાાં કચડાતા રહેશે. ત્યારે દેવ સમગ્ર એના છોડાવાયેલાઓણે એ મહાન બનાવ જોવા માટે અને સાક્ષી થવાને માટે આમાંત્રણ આપશે. “અને લોકો ભઠ્ઠીના ચુના જેવા, અક્નનમાાં બાળી નાખેલા કાપેલા કાાંટા જેવા થશે.” (યશાયાહ ૩૩:૧૨)
તમે જેઓ હજી તેની પાસે દયાને માટે આવ્યાાં નથી જો તમે એ દયાનો નકાર કયાય કરશો તો તમારા એ જ હાલ થશે; અનાંતકાગળક અને અગાધ શક્તત, પ્રતાપ, અને સવયસામથી દેવનો કોપ તમારા પર રેડી દેવાથી દેવ તમારામાાં મહહમા પામશે અને તમે એ સવયકાગળક બળતરા અને પીડામાાં ચાલ્યા જશો. અને જયારે તમે એ નવનાશના ખાડામાાં બળતરા અને પીડામાાં વેદના પામતા હશો ત્યારે ગૌરવી સ્વગયના રહેવાસીઓ અને દૂતો, હલવાનની હાજરીમાાં આ અનત કરુણ દ્રશ્ય જોશે અને દેવના કોપની મહાનતા અને નવકરાળતાને નનહાળશે.
એ અનાંતકાગળક કોપ છે. જો એક ક્ષણ માટે પણ આવા કોપને સહન કરવો એ ભય ઉપજાવનારુાં હોય તો આ તો અનાંતકાળ માટે સહન કરવાનો છે! આ ભયાંકર પીડાનો કોઈ અંત છે જ નહહ. તમે આગળ જુઓ તો એનો અંત દેખાશે જ નહહ, કદી પૂરો જ ન થાય એવો સમય, કે જેમાાં તમારા નવચારો ગરક થઇ જશે, અને એના દેખાવથી તમે અવાક થઇ જશો. કદી એમાાંથી બહાર નીકળી શકાવાનુાં નથી એ હકીકતને લીધે તમારી નનગયતતાનો કોઈ અંત નહહ હોય. તદ્દન ઉપાય વગરની પહરક્સ્થનત!. તમને એનુાં સતત ભાન થયા કરશે કે કરોડોના કરોડો વષો કે જેને ગણી શકાય નહહ ત્યાાં સુધી તમે એ જ દયારહહત કયાયશાસનમાાં પડયા રહેવાના છો. અને જયારે એ કરોડોના કરોડો વષો પૂરાાં થશે ત્યારે તમને ખ્યાલ આવશે કે એ તો હજી બાકી રહેલા સમયની સરખામણીમાાં માત્ર એક ક્ષણ જ હતી અને એમ એ નશક્ષા અનાંતકાળ માટે છે. આ પહરક્સ્થનતમાાં પડેલા આત્માના કેવા હાલ થશે એની કોણ કલ્પના કરી શકે? મનુષ્ય જેટલુાં એનુાં વણયન કરે એટલુાં ઓછાં પડે; એ કેવી અવણયનીય અને અકલ્પય વેદના હશે, “તેના કોપને બળને કોણ પારખી શકે?”
ઘણા આ ચાલી જતી દરેક ક્ષણે એ મહાન અને અનાંતકાગળક પીડા અને કોપમાાં આવી પડવાના ભયમાાં છે, એ નવચાર કેવો ભય ઉપજાવનારો છે! પણ, અહી બેઠેલી દરેક વ્યક્તત કે જે હજી િીસ્તમાાં નવા જકમના અનુભવમાાં આવી નથી, પછી ભલે તે ગમે તેટલી સારી કે સૈધ્ધાાંનતક રીતે જીવનારી, ઠરેલ કે ધાનમિક કેમ ન હોય તે દરેકની પર આ કોપ ઝળાંબી રહ્યો છે. અરે, તમે જુવાન કે ઘરડાાં તમે દરેક આ નવષે નવચાર કરો તો કેવુાં સારુાં! ખરેખર આ બાબત નવચાર કરવા યોનય છે કે અહી બેઠેલા કેટલા આ કોપ અને અનાંતકાળની પીડામાાં નાંખાવાના ભય નીચે જીવી રહ્યા છે. આપણે જાણતા નથી તેઓ આ સભામાાં ક્યાાં બેઠેલા છે કે અત્યારે તેઓ શુાં નવચારી રહ્યા છે. કદાચ તેઓ અત્યારે બહુ સામાકય દેખાઈ રહ્યા છે અને કોઈપણ પ્રકારની અસર વગર આ સાાંભળી રહ્યા છે અને પોતાને ઠાલુાં આશ્વાસન આપી રહ્યા છે અને પોતાને કહી રહ્યા છે કે તેઓ તો બચી જવાના છે.
જો આપણે જાણતા હોઈએ કે અહી બેઠેલામાાંથી કોઈ એક, કોઈ એક જ, એ કોપમાાં સરી પડનાર છે, તો પણ એ નવષેનો નવચાર કેવુાં ભય ઉપજાવે છે! જો આપણે એ વ્યક્તતને ઓળખતા હોઈએ તો એની તરફ જોવાથી પણ કેટલુાં ભય ઉપજે છે! બાકીના સભાજનો શુાં એ વ્યક્તત માટે પોકારી નહહ ઉઠે? પણ જો તેઓ એકથી વધારે હોય, તો તેઓ નરકમાાં આવી પડશે ત્યારે શુાં આ સાંદેશો તેમને દરેક ક્ષણે યાદ નહહ આવે? અને જેઓ અહી છે તેઓમાાંથી જો નજીકના જ ભનવષ્યમાાં જ એ ખાઈમાાં પડી જાય તો એ કેવી કરુણતા હશે! અને જેઓ અહી શરીરની પૂરી તાંદુરસ્તીમાાં અને જીવનની તમામ પ્રકારની ભરપુરીમાાં અત્યારે બેઠેલા છે તેઓમાાંથી આવતીકાલ સવાર પહેલા કોઈ એ ખાઈમાાં નહહ જઈ પડે એની શુાં ખાતરી છે? જેઓ નવચારે છે કે નકય હજી બહુ દુર છે તેઓ તેમાાં જલ્દી પડી જશે, તમારામાાંના એવાઓ પર એ અચાનક, અણધાયુું અને બહુ જલ્દી આવી પડશે.
તમારે એ વાતનુાં આશ્ચયય પામવુાં જોઈએ કે હજી સુધી તમે એ ખાઈમાાં પડી ગયા નથી. તમે જેઓને ભૂતકાળમાાં અહી બેઠેલા જોયાાં હતા અને અત્યારે તેઓ એ નવનાશની ખાઈમાાં પહોચી ચુક્યા છે, શુાં તમે પણ એ જ જોખમમાાં છો? તેઓ હવે આશારહહત એવી જગામાાં પહોચી ગયાાં છે, તેઓ અત્યારે વણયન ના થઇ શકે એવી અસહ્ય વેદના અને પીડામાાં કણસી રહ્યા છે, પણે હજી તમે આ જીવતાાંઓની ભૂનમમાાં, દેવના ઘરમાાં બેઠા છો અને તમારી પાસે હજી તારણને મેળવી લેવાની તક છે. જેઓ ખાઈમાાં પડી ચુક્યા છે તેઓ તમારા જેવી એક જ તક તેમને ફરી મળે એ માટે કેવા તલસી રહ્યા છે…!
અત્યારે તમારી પાસે આ અનમોલ તક છે, આ હદવસ કે જયારે ગિસ્તે તમારી સામે કૃપાનુાં દ્વાર ખુલ્લુાં અને ઉઘાડુાં મુક્ુાં છે, અને એ ત્યાાં ઉભો છે અને મોટા સાદે તમને અને અકય પાપીઓને બોલાવી રહ્યો છે; આ હદવસે ઘણાઓ એના અવાજને સાાંભળીને આધીન થઈને તમારી આગળ એ ઈશ્વરના રાજયમાાં પ્રવેશ કરી રહ્યા છે. રોજેરોજ, ચારે હદશાઓમાાંથી ઘણાઓ તે ગૌરવી રાજયમાાં પ્રવેશ કરી રહ્યા છે જેઓ ગઈકાલ સુધી તમારી જેમ કોપમાાં જીવી રહ્યા હતા પણ અત્યારે તેઓ એ અવણયનીય આનાંહદત જગામાાં પ્રવેશ્યા છે. તેમની પર પ્રેમ કરનારે તેઓના હદયયો પ્રેમથી ભરી દીધાાં છે, અને તેના પોતાના લોહીમાાં તેમનાાં પાપોને તેણે ધોઈ નાખ્યા છે. દૈવી મહહમાની અનાંતકાળની આશામાાં તેઓ અત્યારે આનાંદ કરી રહ્યાાં છે. આ હદવસે એમાાંથી બાકાત રહી જવુાં એ કેટલી મોટી કરુણતા! બીજાઓ જયારે હલવાનની મેજ પર આનાંદ કરી રહ્યા છે ત્યારે તમે નાશ તરફ દોડી રહ્યા છો એ કેવી કરુણતા! જયારે તેઓ મહાન આનાંદથી ભરપુર હોય ત્યારે તમે નનગયત હદયયે નનસાસા સહીત પોતાના આત્મામાાં બળતરા પામી રહ્યા છો એ કેવી કરુણતા! શુાં તમારા આત્માઓ સફીલ્દ શહેરના લોકોના આત્માઓ જેટલા જ કીમતી નથી કે જેઓ સખ્યાબાંધ ગિસ્તની પાસે આવી રહ્યાાં છે?
શુાં કેટલાયે એવા નથી કે જેઓ આ પૃર્થવી પર ઘણુાં લાાંબુ આયુષ્ય પામી ચુક્યા છે પણ હજી નવો જકમ પામ્યા નથી? અને એ જ રીતે ઇસ્રાએલમાાં પણ કેટલાયે હજી એવાજ છે, કે જેઓએ, જકમ્યાની ઘડીથી આ ઘડી સુધી દેવના કોપના સાંગ્રહ કરવા નસવાય બીજુાં કાંઇજ કયુું નથી. ઓ મારા સાહેબો, તમારી ક્સ્થનત ખરેખર ખુબ જ ગાંભીર છે. તમારા હદયયની કઠણાઈ અને અપરાધીપણાની ભાવના એ ખુબ મોટી છે. શુાં તમે નથી જાણતા કે તમારી ઉંમરના કેટલાયે આ દેવની મહાન કૃપાની તક મેળવવા માટે હયાત રહ્યાાં નથી? તમારે હવે ઊંઘમાાંથી જાગવાની વેળા આવી ચુકી છે. તમે ઈશ્વરના કોપની ઉગ્રતા સામે ઊભા રહેવાને માટે કોઈ રીતે સમથય નથી. ઓ યુવાનો અને યુવતીઓ, તમને જે આ ઉત્તમ સમય મળ્યો છે કે જેમાાં તમારી ઉંમરના ઘણા યુવાનીની વ્યર્થતાયઓ તજીને િીસ્તમાાં ઉમેરાઈ રહ્યાાં છે, ત્યારે શુાં તમે એની અવગણના કરશો? તમારી પાસે આ અમુલ્ય તક છે પણ જો તમે તેની અવગણના કરશો તો જેમણે તેમની યુવાની પાપની અધમતામાાં ગુમાવી દીધી અને અત્યારે સમજી ન શકાય એવી હદયયની કઠોરતામાાં આવી પડયા છે, એમના જેવી પહરક્સ્થનત તમારી પણ થશે. અને તમે બાળકો, કે જેઓ હજી બદલાણ પામ્યા નથી શુાં તમે જાણતા નથી કે તમે નકય તરફ જઈ રહ્યા છો? કે જયાાં ઈશ્વરનો મહાન કોપ સહન કરવો પડશે અને દેવ રોજે તમારી પર કોપાયમાન છે. શુાં તમે શેતાનના છોકરાાં બનશો? કે જયારે આ ભૂનમ પર કેટલાયે એવા બાળકો છે જેઓ બદલાણ પામ્યા છે, તેઓ પનવત્ર અને આનાંહદત, રાજાઓના રાજાનાાં બાળકો બકયા છે?
અને દરેક જેઓ ગિસ્ત વગરના છે ને એ અક્નનની ખાઈ ઉપર લટકી રહ્યા છે, તમે પુરુષ કે સ્ત્રી, કે આધેડ, કે જુવાન કે નાનાાં બાળકો, તમે સવય આજે આ ઈશ્વરનો મોટા સાદે થઇ રહેલા પોકાર અને તમારી માટેના છટકારા નવષે સાાંભળો. આજનો હદવસ ઘણા માટે મોટા આનાંદનો હદવસ અને ઘણા માટે મોટા કોપનો હદવસ બની શકે છે. માણસો તમારા હદયયની કઠણાઈમાાં ચાલતાાં ચાલતાાં તમારા આત્માની બેપવાયઈમાાં તમે આજે આ હદવસ સુધી આવી પહોંચ્યા છો; અને આવા કઠણ હદયય માટે આજના હદવસ જેવો ભયાંકર બીજો કોઈ હદવસ હોઈ શકે નહહ. દેવ એના પસાંદ કરેલાઓને ઝડપથી પૃર્થવી પર સવય જગાઓમાાંથી એકઠાાં કરી રહ્યો છે, અને હજી બીજા ઘણાઓને થોડા સમયમાાં પોતાનો આત્મા રેડી દઈને, જેમ પ્રેરીતોના સમયમાાં ઇસ્રએલમાાં થયુાં તેમ દેવ તેના પસાંદ કરેલાઓને ભેગા કરી લેશે અને બાકીના આંધળા થઈને નાશમાાં જશે.
જો તમે આજે આંધળા છો તો તમે અનાંતકાળમાાં આજના હદવસને શ્રાપ આપશો, અને તમે તમારા જકમના હદવસને શ્રાપ આપશો. અત્યારે તમે દેવના આત્માને ઘણાઓની પર રેડાતો તમારી પોતાની આંખે જોઈ રહ્યાાં છો. પણ ત્યારે તમે ઇચ્છશો કે તમારા કરતાાં અધૂરે ગયેલો ગભય કે જે આ બધુાં જોયાાં વગર અંધકારમાાં ચાલ્યો જાય છે એને વધારે સારો માનશો. એમાાં કોઈ શાંકા નથી કે યોહાન બપતીસ્તના સમયમાાં કેહવાયુાં હતુાં કે કુહાડી ઝાડની જડ પર લાગી ચુકી છે અને જે ઝાડ ફળ સારાાં ફળ આપતુાં નથી તે કાપી નાંખાય અને અક્નનમાાં નાખી દેવાય છે.
એ માટે, તમે જેઓ હજી ગિસ્તની બહાર છે તેઓ તમે જાગો અને આવનાર કોપથી નાસો. દેવનો કોપ અત્યારે આ સભામાાં મોટાભાગનાઓની પર ઝળાંબી રહ્યો છે. તમે સદોમમાાંથી નાસો: “ઉતાવળથી તારો જીવ લઈને નાસી જા અને પાછાં વાળીને જોતો ના, અને પહાડ પર નાસી જજે રખેને તારો નાશ થાય.”

There are so many uniqueness Christian faith has in contracts to other faiths. One of them is the desire of God to be recognized, understood, and loved by people. In other faith it is human who takes initiative to know God and therefore often they have to go to some particular place, learn particular language, dress in the particular way, change particular name so somehow these things will help them to know god and meet god. Often people who experience god are placed at very high level of spirituality because very few can know god and therefore those who know god are given unique names and titles.

Christianity is very different from that, in the Bible it is God who takes initiative to reveal Himself to humans. In the Garden of Eden it was God who came every evening to meet with Adam, it was God who came to talk with Abraham, Isaac, Jacob, Moses and the prophets. It was God who took initiative to become human in the Jesus Christ and lived like others and limited himself at the level of dying on the cross for our sins.

So if you are having doubts of the work of God in your life and His presence let me assure you that God is very much willing to go to extra mile so that you would know God, recognize Him, understand Him, love Him, and worship Him. However often we have experienced distance from God, have felt that God has left us and not knowing the plans of God. In this particular narrative we are going to notice few hindrances for these two disciples who were on their way to Emmaus to recognize Jesus.

1. There were blinded by the circumstances: This is the narrative of two disciples who were not part of close 12 disciples but most likely part of little wider circle. The Bible tells us that as they were making their way toward Emmaus Jesus started to walk with them but they could not recognize Him, and when Jesus asked them they tell their sad story about what happed to Jesus and how they were taken over by the grief of his humiliating and painful death on the cross. They could not think anything else at this time then the death of Jesus and issues surrounded to it.

I am sure we all have passed through the times when we wish world would end, we would stop existing because of the pain of lost love, death of a loved one, information of something terrible, sickness, lose of job is so overwhelming that we would not see any hope at all. And we start singing: Why does the sun go one shining, why does the sea rush to shore, don’t they know, it’s end of the world, it ended when you said goodbye.”

 One of the good things these two disciple had even in the most discouraging times was they had each other to share this pain. They both were the disciples of Jesus and therefore knew how the other was feeling. I pray that God will give someone like this in your walk. Be open and willing to share your lives with someone like minded. It would have been miserable to endure this pain all by oneself. If these two disciples would not be willing to share their lives with others they both would be grieving all by themselves and it would have more painful than being with others to share our sorrows.

2. They were blinded by their bias: They had many preconceived views about what was the role of Jesus, how should have he died, what happens after death and so forth.
3. They thought that since Jesus often claimed to me Messiah, which mean deliver, Jesus is going to deliver Jews from Roman rule. But now we know that Jesus’ “Kingdome was not of this world”. He did not have any political desire for himself. Otherwise he had many opportunities when he would have expressed his agenda.
4. They also thought like most Jews would that Messiah would never die the death of a criminal, and that is the reason why in later of this narrative Jesus quotes from the Old Testament and proves how Messiah would have to suffer and die the death of the criminal.
5. They were not ready to believe in the fact that anyone could come back to life after death. They thought the death is the final destination of everyone including Jesus. Even though there were few of the disciples saw Jesus after resurrection but most of them did not believe initially about the resurrection of Jesus. How often we are faced with much bias about the Bible, God, Church, people, community and therefore it becomes hindrance for us to know God.

3. They were blinded without personal experiences: Both of the disciples heard the testimony of the women who witness the angles testifying the resurrection of Jesus. I don’t think they doubted the women who witness these great miracles. These two disciples also heard the explanation of the scripture about Jesus’ death and resurrection, but since they have not experienced in their own life they would not recognize, understand the risen Christ.

I am sure we all have heard so many extra ordinary testimonies and story, how God can perform great miracles in the lives of people. We have read the stories of families and individual how God restored them from a miserable conditions. The Bible is full of those stories and miracles but since we have not experienced in our lives, it just remains stories for us. I pray that God will work in each one of your lives that we will experience that wonderful of presence and peace which many experienced in their lives.

4. Their eyes were open in simple act of sharing meal: Now remember this was not an extraordinary religious ceremony, this was also not the “Lord’s supper” Jesus asked his disciples to celebrate in His remembrance. This was just an evening meal, as they were tired to walking long distance it was very natural for them to eat evening meal. As ordinary as any other meal you and I would take. However as Jesus broke the bred their eyes were open. In other words Jesus was recognized by them in very simple act of sharing meal. Remember what they said to their friends when they went back to Jerusalem, that they recognized Jesus in breaking of bread. God often comes to us in very smile act of living our lives as ordinary people with extra ordinary act of sharing. One of the things we will notice throughout the Bible is that how God comes to people when they are busy living their lives. Often my mother tells me how she spent her day doing house work and other things but constantly being mindful of God’s presence around her. She told me how God brought peace to her about me while I failed 5^th time same class and while she was cleaning the house and praying God gave her peace which never left her. I want to encourage us all, let us be mindful of God’s work in simple events but still profound because of the presence of God.

Why do we face sorrow as Christians? Isn’t Joy the main part of my Christian life? Let me tell you, however confounded you may get by what I say, I believe sorrow is that flicker in the dark, that stops us in our tracks, shows us how badly we have strayed from the path and guides us back to it. It is that expression of the human heart that brings us back to reality when we are letdown by the coziness of our dreams. Let me try and say a few coherent words about this seemingly incoherent part of your life and mine.

Sorrow is meaningful. Yes, it is. Anyone who’s been through pain, suffering, hurt and sorrow will tell you how meaningful it has been in their lives. It enlightens you about all your mistakes that you have committed knowingly and unknowingly – and points you to the Truth, however painful it may be. To talk about sorrow without pain can be likened to writing prose without language. They are inseparable twins, for they go hand in hand. The pain that one experience may hurt the person, but at the same time, it also teaches them lessons that the world cannot. G. K. Chesterton once said that meaninglessness ultimately comes not from being weary of pain but from being weary of pleasure. Is that not why we see so much meaninglessness in a world which is overflowing with pleasure? Sorrow, if nothing more, brings more meaning to life than anything else.

Sorrow has a purpose. The Lord God who created us in His own precious image, who sent His own to die for us so that we may live, who unceasingly pursues our faithless selves with His faithful love, allows sorrow in our lives for a purpose. And what is the purpose, you ask me? I’d say to remind, to rebuke, to chasten and to teach. Anything that happens in your life and mine is not an accident. I do not believe in accidents – It is an illusionary word for me. Anything that happens in our lives has to pass through the heavenly courts first and then be allowed. So even sorrow has to be divinely acknowledged and permitted before it reaches us. I believe that it is the tie that binds our wandering heart to Him, so that we would not stray so far as to be lost; it is that muzzle that makes us focus on the riveting sight of the Cross. Can you imagine the agony and sorrow of King David who was called a man after My own Heart by God, when he wrote Psalm 51? Or is it a great surprise to learn that Psalm 51 is the most preached upon Psalm? Yes, sorrow has a purpose.

Pain and hurt reminds us of Love. It’s ironic to see that it takes us pain to remind us of Love. And when it pains, we run to the everlasting arms of Love. Therein is Love, standing tall, with its arms wide open, waiting for us to run into them. It is that same Love that trudged the lonely road to Calvary, took the brunt of our punishment and flung it’s arms open for us. So what does pain do? It prods you onto Love. It reminds us that all the pleasure we see here on Earth is passing and points us to the only unchanging constant – God Himself. So, my dear friend, if you in your pain, cry out, “Where are you, God?“, believe me, He has never been more closer to you. For in that very sorrow He allows in your Life, He shows His undying Love for you. Is that not what Jesus affirmed in the Sermon on the Mount when He said “Blessed are those who mourn, for they shall be comforted“? Yes, we shall be comforted by Love – not the love that the world offers, but by the Love that unconditionally gave itself for us.

I would like to conclude this with a remarkable comment Ravi Zacharias, the prominent Christian apologist, makes in one of his messages. Is there any verse in any one of the Gospels that tells us Jesus laughed? Yes, He was called the Man of sorrows but is that all there is to Him? Ravi goes on to explain the mystery. Joy, he says, is the fundamental core of the Christian and sorrow is his peripheral expression. For the skeptic, it is the other way around. Joy is peripheral and sorrow is fundamental in his life. Is this not what the Cross, the fulcrum of the glorious Gospel we possess, the only hope of mankind signifies? Has Divine Will have been more perfectly accomplished than the moment when Christ cried out “It is finished!” in agony and gave up His life? The great English Author, G K Chesterton makes this startling observation, as he concludes one of his best literary efforts, Orthodoxy. He says the following:

“Joy, which was the small publicity of the pagan, is the gigantic secret of the Christian. And as I close this chaotic volume I open again the strange small book from which all Christianity came; and I am again haunted by a kind of confirmation. The tremendous figure which fills the Gospels towers in this respect, as in every other, above all the thinkers who ever thought themselves tall. His pathos was natural, almost casual. The Stoics, ancient and modern, were proud of concealing their tears. He never concealed His tears; He showed them plainly on His open face at any daily sight, such as the far sight of His native city. Yet He concealed something. Solemn supermen and imperial diplomatists are proud of restraining their anger. He never restrained His anger. He flung furniture down the front steps of the Temple, and asked men how they expected to escape the damnation of Hell. Yet He restrained something. I say it with reverence; there was in that shattering personality a thread that must be called shyness. There was something that He hid from all men when He went up a mountain to pray. There was something that He covered constantly by abrupt silence or impetuous isolation. There was some one thing that was too great for God to show us when He walked upon our earth; and I have sometimes fancied that it was His mirth”

The Joy of God that was so suggestively hidden from men when He walked on Earth will be unleashed one day. I believe that when we end this pilgrimage and return back to our Home, the same Joy that was hidden will resound uninhibited and we will thrive in it. So you who are cast down and trampled upon, rejoice in Him! You whose heart is shedding tears, jump for Joy! You who are used and exploited by the world, thank Him for being considered worthy to suffer shame and you who are looked down upon, lift your eyes up and gaze at His beauty. For what ultimately is going to transform you and me into His blessed image is not our slumber on a bed of roses, but rather our walk of Faith through the valley of Death. I write these words with my heart burdened with sorrow, with my eyes shedding their tears, with my hands trembling and with His song on my lips. I wish to leave you with these eternal words Paul wrote two thousand years ago:

“Not only so, but we also rejoice in our sufferings, because we know that suffering produces perseverance; perseverance, character; and character, hope. And hope does not disappoint us, because God has poured out his love into our hearts by the Holy Spirit, whom he has given us” – Romans 5 : 3-5